Een dag gewulkt is een dag niet geleefd

Enthousiast geworden door de lekkere doch overdadige scheermessen reed meneer andermaal naar de viskraam op de Dappermarkt om zich te laten verrassen door wat er altijd weer groeit en bloeit op de zeebodem. Dit keer viel zijn oog op een zeeslak. De wulk om precies te zijn. Onooglijk, maar verschrikkelijk goedkoop. Vijf kilo voor drie euro. Wijs geworden hield meneer het bij een kilootje. Daar mocht hij twee euro voor afrekenen. Dochter Wateetons had er ook weer zin in, lekker prikken in weerloze weekdieren, haar nieuwe hobby.
Meneer kocht ze op donderdag maar zag geen mogelijkheid ze die dag te bereiden. Terwijl hij het water kookte pakte mevrouw namelijk briesend haar koffer. Eerst schapenpiemels en nu deze ondingen?! Dat werd dus gewoon goedmaakpasta die avond. Maar op zaterdag zag hij zijn kans schoon. Mevrouw Wateetons was alsnog weg gegaan, maar wel een stuk beter geluimd en meneer had een weekend lang het huis en de keuken voor zichzelf. Tijd voor een Wulkfeestje. Van Jurgen had hij geleerd de slakken eerst in wat zout water te laten staan om ze wat vuil te laten uitscheiden. Zo geschiedde.

Na een paar uur ging hij eens kijken hoe het er voor stond. De slakken hadden geen millimeter bewogen. Niks. Nada. Ze lagen nog op exact dezelfde plek waar hij ze in de pan had geplempt. Van slakken, zelfs van zeeslakken, verwacht meneer wel dat ze een beetje leven in de brouwerij brengen. Een beetje bewegen, een beetje proberen te ontsnappen, een beetje schijten. Gewoon, gezellig. Maar nee. Dit waren de saaiste slakken die meneer ooit was tegengekomen. Ze kropen niet eens een beetje uit hun schulp. Tikken of prikken bood geen soelaas. Ze gaven geen sjoege.
Op die manier hoefde het van meneer natuurlijk ook niet. Het moet wel van twee kanten komen. Dat court-bouillonnetje konden ze nu wel vergeten. Boos, en ook een beetje teleurgesteld, mikte meneer ze in de prullenbak en maakte eenzaam een tosti klaar. Met extra kaas.

Stelletje fuckers.