Ondertussen in Istanbul (2)

Meneer is nog immer in Istanbul maar heeft nog maar weinig van de stad gezien. Gelukkig is zijn congres ten einde en kan hij zich aan de taak zetten waarvoor hij eigenlijk kwam: het proeven van elke mogelijke vorm van straatvoedsel. Hij is er vandaag extra vroeg voor opgestaan en heeft het hotelontbijt overgeslagen.
Toch zijn de afgelopen dagen niet geheel nutteloos geweest. Hij scoorde al een zakje gepofte kastanjes (jammie), een maiskolf (bah), een zakje gemengde noten (jammie/bah), een op een ronde hete bol gebakken pannekoek gevuld met die typische naar niks smakende Turkse kaas (desondanks: jammie), cirkelvormige brood (jammie) en tenslotte een bakje mij volledige onbekende kleine groene vruchtjes die eruit zien als een kruising tussen een onrijpe pruim en een mini-granny smith en smaken naar, well, ongeveer hetzelfde. Je eet ze met zout. “Shen” of iets dergelijks heten ze.  Dikke Bah in ieder geval.
Maar genoeg geluld: de paden op, de lanen in!