'Maar wat is het' – week, potje 4.

We zijn al tijden bezig met de ‘maar wat is het’ week. Weken duren bij meneer altijd wat langer dan bij anderen. Dat het leven sneller gaat als je oud wordt, lijkt voor hem niet op te gaan. Ouder wordt hij in ieder geval. Daar hadden we het al over.
Maar daar kwam u niet voor. U wilde weten welke ruimbezaade substantie de voorraadkast van meneer vulde. Meneer vreesde het eerlijk gezegd al te weten. Inmaken doet hij namelijk vooral in zijn buitenhuisje. Meestal daartoe aangezet door het aanblik van talrijke paarsbeparelde vlierstruiken. Het resultaat is echter altijd hetzelfde, in jam, sap of drankvorm: een tafelkleed- en dureblousevlekkende maar vooral muf smakende substantie. Meneer houdt gewoon niet zo van vlier, is elk jaar opnieuw na ettelijke potjes, de conclusie.
Dus dit potje bevatte vlier.
Meneer opende het potje. De deksel zat weer eens kleinertjevast. Als we een ding geleerd hebben tot nu toe is het dat de tijd evenredig is aan de kracht die nodig is om de deksel te openen. En ja hoor. Het was vlier. Meneer nam een hapje. Liet de besjes zijn papillen raspen. Een vraagteken vormde zich in zijn brein. Hij vond vlier toch vies? Deze jam viel alleszins mee. Het effect van 5 jaar rijpen? Gerijpte jam? Maar er was meer, er zat een smaakje bij. Plots wist meneer het. Op landgoed Wataetonsch groeien naast vlier ook bramen. Een handjevol. Niet genoeg om een jampotje te vullen. Maar wel genoeg om van een mufjammetje een jammiejammetje te maken. Vlier-bramenjam. En dat had meneer gedaan, op die mooie herfstavond halverwege de jaren nul. Goed zo meneer.
Wel een beetje veel pitjes.
Meneer zal hem meenemen naar zijn #followersfeestje aankomende zondag. Wat neemt u mee?