Knal. Plof. Dood.

Of meneer mee wilde gaan jagen. Op ganzen. Want die moeten dood. Iets met overlast, boeren en schade enzo. Meneer hoorde alleen gans en jagen. En zei ja. Wat hij niet hoorde, of niet ten volle besefte, was het tijdstip: vijf uur.  ‘s Ochtends. In Zuid-Beveland. (Dat is heel ver weg, als je in Amsterdam woont). Dus zat meneer afgelopen zaterdag om 3:15 naast Sjoerd Mulder in de auto richting het zuiden.

In Zuid-Beveland troffen uw stadsjagers een bont jagersgezelschap, bestaande uit meesters in de rechten, voedselentrepeneurs, Turkse websitebeheerders, onverstaanbare en ruimbesnorde agrariërs en een zekere Ome Cor. Als meneer later groot is wil hij ook Ome Cor genoemd worden.

Om een uur of zes trokken de heren in groepjes naar het land. Daar werden de plastic lokganzen uitgestald waarna men, en ook uw aller meneer, zich gecamoufleerd tussen het riet en gras van de naastgelegen sloot verschool. Het lange wachten begon. Wachten op overvliegende ganzen. Laag overvliegende ganzen, die zich dan ook nog eens wilde laten verleiden door de lokganzen op de grond en de hevig toeterende lokjagers in het riet. Meneer kon niet veel anders doen dan bij elke vlucht zijn hoofd het gras indrukken, met zijn armen onder zijn lijf in de hoop dat de ganzen niet zouden schrikken van zijn glimmende biceps.

Wat een verrukkelijke spanning. Het speuren naar de hemel, het ineengedoken wachten, het luisteren naar het geluid van de ganzen. Trappen ze erin? Zien ze ons? Draaien ze? En dan een schot, en nog een. De doffe klap van vier kilo levenloze gans.  Meneer genoot de drie uur met volle teugen, ondanks de magere oogst van vier ganzen en een duif.

Terug in het jagershonk bleek de totale oogst uit een stuk of dertig vogels te bestaan. Meneer en Sjoerd mocht er elk vier uitzoeken. Met bloeddoorlopen ogen,  harten en kofferbak gingen zij op huis aan. Tevreden.

(zie ook Sjoerd Mulder.nl, en een van de foto’s is ook van zijn hand)