Wildplukken

Meneer mag dan wel de wildplukwijzer hebben opgezet, behoorlijke kennis van wat er groeit en bloeit heeft hij eigenlijk niet. Zijn eigen wilplukwijzerentries gaan niet veel dieper dan de appelboom, hazelaar of braam. Planten en bomen die ook dochter Wateetons nog wel herkent. Maar meneer wil graag naast vinex-jager heel graag ook vinex-verzamelaar zijn. Dus toen zich de lente zich deze week aandiende in Amsterdam-Noord ging meneer op pad, met zijn zakmes in zijn ene hand en de wildplukwiki van Oogsten zonder Zaaien in de andere. Het Vliegenbos was zijn bestemming, nog geen tien minuten fietsen bij meneer vandaan, maar desondanks slechts één maal bezocht in meneers vijfjarige bovenijse carrière. Een schande.
Tot zijn verbazing en vreugde ontdekte meneer daar al na vijf minuten speuren herkenbare groene sprietjes. Hij rook en proefde: zonder twijfel een (bies)lookachtige! Nog tien minuten speuren, en veel wantrouwige blikken van hondenuitlaters en hardlopers later (de volgende keer toch maar een broek aandoen) vond meneer bovendien een plantje dat hij zonder de hulp van de wildplukwiki en Google afbeeldingen volledig genegeerd zou hebben: daslook. En vijf minuten later weer, en nogmaals. Met de juiste wildplukkersblik bleek plots het hele Vliegenbos er vol mee te staan. Meneer kon zijn geluk niet op. Ook niet, toen hij na het proeven niet dood neerviel. Daslook lijkt namelijk verdacht veel op het behoorlijk giftige Lelietje van Dalen. Saillant detail: dat leerde meneer pas na het proeven. U weet het, hij is meer een doener dan een denker. Het is vooral het verschil in geur dat het meest  in de neus springt, en meneers leven redde: daslook ruikt onmiskenbaar naar knoflook/ui. En dat deed meneers plantje.
En zo keerde meneer terug naar zijn flatje. Met een beetje wilde bieslook en een heel klein beetje daslook (die is namelijk beschermd). Als vinex-verzamelaar. En zo blij als een kind.