Ah, mierda

Cactusvruchten, and plenty of them, daar in Spanje. Meneer zou geen meneer zijn als hij daar niet drank van probeerde te maken. Maar dan wel zonder de luxe brouwmaterialen die hem thuis bijstaan. Gewoon in een petfles, niet moeilijk doen. Werkt prima. Zo deden de Grieken het ook. Af en toe de dop een beetje losdraaien om wat koolzuurgas te laten ontsnappen, een kind kan de was doen. Maar ‘af en toe’ is een rekbaar begrip. Misschien was het dat de gist zich bij 35 graden topfit voelde, misschien kwam het doordat meneer eigenlijk geen idee heeft hoe snel zo’n vergisting kan gaan. En het hielp vast ook niet dat meneer zijn fles een beetje vergeten was. In ieder geval trof hij op enig moment een gevaarlijk bollende petfles op het aanrecht. Hij besloot dat af en toe in ieder geval nu was. Heel voorzichtig draaide hij de dop een klein beetje open. Er kwam gas uit. Veel gas. Het bleef stromen. Dat duurde meneer te lang, geduld is voor mensen die niks te doen hebben en het zwembad lonkte. Hij schroefde de dop daarom een extra reepje open. Bam. Met onpetflesiaans geweld knalde de dop de van het geïmproviseerde gistvat. De bruisende cactusvruchtpuree spoot in  meneer’s gezicht.

Nadat hij zijn brandende ogen met water schoon had gedept overzag hij wazig de schade. Zijn shirt zat onder, het aanrecht zat onder, de luiken zaten onder, de kozijnen zaten onder. En ja, de openstaande servieskast zat onder. Oranje smurrie, a todos. Nog verdwaasd door de licht alcoholische shellshock begon hij schoon te maken. Zijn shirt, het aanrecht, de luiken, kozijnen, servies en servieskast. En bij elke klodder die hij wegveegde vond hij een nieuwe, op een nog onwaarschijnlijkere plek. Op beelden, op schilderijen, in kopjes. Toen viel zijn oog op de waaier van spetters die de muur opging. Wel drie meter hoog. Verder gingen zijn ogen, naar het slechts een maand geleden opnieuw gewitte plafond van zijn gastheer en -vrouw.  Ah shit.