Maar, wat is het?

Update:

Meneer kreeg ooit van een lezer een pakket aan zaadjes (hij weet niet meer van wie, sorry, maar hij was er blij mee). Veel soorten paprika’s en pepers.  Netjes verpakt in  gevouwen lijntjesblaadjes, met handgeschreven soortaanduidingen. Behalve één zakje. “Onbekend geel” stond erop. De zaadjes kwamen uit, op de vensterbank van dochter Wateetons, wiens dagtaak bestond uit het bewateren van bekendrood, bekendgroen en onbekendgeel. Toen ze groter werden mochten ze naar een echte pot, een grote. De volle grond en open lucht in, voor zover je die in een flat in Amsterdam Noord kunt bereiken. Behalve onbekendgeel. Misschien waren de potjes op. Misschien wilde meneer geen volle grond aan een onbekendje besteden. Of het was iets met dat geel. Hij weet het niet meer. Maar onbekendgeel groeide op in drie centimeter aarde. Op de vensterbank. Het deerde hem niet. Onbekendgeel  richtte zich tot de hemel en groeide. Met kraanwater en kunstlicht. Onbekendgeel kreeg bloemetjes. Kleine bloemetjes. En onbekendgeel kreeg vruchtjes. Kleine vruchtjes. Waar zijn bekende broertjes en zusjes  log hangende paprika’s produceerde bleven de minuscule vruchtjes van onbekendgeel fier omhoog staan. Onbekendgeel kon paprika zijn, of peper. Meneer kon het niet goed zien. Hij bleef onbekend. Was het door zijn grootte? Was het door slechts beroerd te zijn door kunstlicht? Dus vroeg meneer het aan u, voor hij met mes en tong en snij en dood zelf het antwoord forceerde.

Sommige maarwatishets zijn voor u een vraag, voor meneer een weet. Maar bij deze bleek het andersom. U zag het direct.  En meneer sneed, en proefde en raakte per ongeluk zijn neusgat aan. U had gelijk. Een hele avond lang. Onbekendgeel was een pepertje. Een heel klein pepertje. Maar geel werd hij nooit.