Meneer eet Modern

Amsterdam-Noord, het wordt nog wel eens wat. Afgelopen maandag mocht meneer sneaksnacken in het bijna geopende Café Modern aan het Van der Pekplein. Zó bijna geopend dat bij binnenkomst nog een kastje gelakt en een vloer gedweild werd. De bediening bestond uit de eigenaars, de bon werd met de hand op een kladblaadje geschreven en de wijnkaart omvatte op dat moment één rood en één wit.  Helemaal nieuw dus. Die hipstermeneer toch. Café Modern, gevestigd in een oude bank, is het tweede Noordse etablissement van de eigenaars van Hotel de Goudfazant.  Al jaren, naast New York Pizza Il Pecorino, meneer’s favoriete lokale eetgelegenheid. Café Modern lijkt net iets hoger te mikken met mooi zwaar verzilverd bestek, een a la carte kaart en een iets meer verfijnde, maar nog altijd prettige retro aankleding. Geen oude Porsches in deze zaak dus, maar wel een kluis met deuren van een meter dik tegenover de toiletten. Ook de kaart oogt net even luxer dan die van De Goudfazant. Daar is nog wel wat discussie over geweest, leggen eigenaars Niels en Esther uit. De nieuwe koks kookten eerder in topzaken als Vis aan de Schelde en tweesterrentent Beluga in Maastricht. Die laatste staat bekend om zijn “nogal hysterische keuken”, volgens Niels. De eerste Café Modern proefgerechten bevatte dus schrikbarend veel drupjes, streepjes, crackers, bloemetjes en blaadjes. Op vierkant borden. The horror. Die borden hebben ze er wel uit gekregen, maar over de gerechten zijn de eigenaren ze nog niet helemaal gerust, blijkens de regelmatig terugkerende vraag of de worstmeneer het niet too much vindt. “Eerlijk zeggen hoor”. Meneer en mevrouw namen als voorgerecht (1) tartaar van MRIJ-rund met eendenlever, zoetzure groenten en kwartelei en (2) livarham met aspergesalade, eidooiercreme, venkelmosterd en mergelchampignons. Als hoofdgerecht: (1) kabeljauwrugfilet met scheermessen, bospeen, gestoofde sla, risottobitterballen en citrus-botersaus en (2) gnocci met bundelzwammetjes, gegrilde courgette en parmezaan en tenslotte (1) gebrande appeltjes met koffie-mascarpone creme, luikse wafel en boerenjongensijs en (2) amandelbiscuit met valrhona chocolade, sinaasappelmeringue en roomijs van zeeuwse babbelaars.  Een hele mond vol, al was het maar omdat niemand wist hoe je MRIJ-rund precies uitspreekt, maar verre van hysterisch of too much. Meneer en mevrouw aten heerlijk. Een fijne, goed aangemaakte tartaar, een werkelijk perfect gegaarde kabeljauwrug met een saus van scheermessen met diepgang door een bittertje en zuurtje van de sla en citrusboter en de eenvoudige doch lekkerste gnocci die mevrouw ooit at. Het dessert (de amandelbiscuit) beoordeelde zij zelfs als het hoogtepunt , meneer vond het zijne echter een beetje mwoah, gewoontjes. In het licht van de eerdere gangen, in ieder geval. Dat is misschien tekenend voor de nog  lopende vriendschappelijke touwtrekwedstrijd tussen de keuken en het management, tussen lyrisch en puur, vierkant en rond, MRIJ-rund en gnocci, valrhona chocolade en appeltjes. Daar komen ze nog wel uit, denk ik. Wat betreft de opmaak  leek de wedstrijd in ieder geval in een bevredigend gelijkspel geëindigd. Prachtig (ronde!) borden, zonder stapeltjes, streepjes of schuim maar wel af en toe een blaadje cress of druppeltje saus. Niet hysterisch maar elegant. Tezamen waren meneer en mevrouw, inclusief wijn (wit) en een patatje (met) voor dochter Wateetons (die deze als overigens als inferieur aan die van de Febo beoordeelde) iets meer dan €80 kwijt. Geen geld. De sfeer en klantvriendelijkheid tenslotte is nog 100% Goudfazant: los, hartelijk en geïnteresseerd.  Iedereen een schouderklop bij binnenkomst. Alsof je bij je beste vrienden komt eten. Dat ze daar nooit over gaan touwtrekken.

Café Modern
Meidoornweg 2
Amsterdam
http://www.modernamsterdam.nl/