Mandoline en de vliesdunne flintertjes
Wat een fijn apparaat. Meneer ontdekte het tijdens het laatste improvisatiediner bij Caulils. Vliesdunne plakjes sneed het van álles. Fraaie flintertjes die het zowel geweldig deden op het bord, als in de mond. Een mandoline moest meneer hebben. Dus toen een week later Kookpunt hem verzocht eens kostenloos in hun webwarenhuis te winkelen wist Wateetons wat hij wilde.
Kookpunt. Toen meneer Rotterdammer was (lang geleden, aan niemand doorvertellen) kende hij deze winkel al als het culinaire walhalla. Een half jaar geleden kwam hij er weer eens, om een workshop te geven. Zijn eigen accent was verdwenen maar Kookpunt bleek het walhalla, onverminderd. Als vanouds liep hij kwijlend langs de Rotterdamse Rekken, om uiteindelijk thuis te komen met een houten lepel en kilo poedersuiker.
Dat zit zo, meneer kan niet tegen grote winkels. Het enorme aanbod, het is.. overweldigend. Verlammend. Function overload. Iedere keer weer. Uiteindelijk loopt hij dan verdwaasd met een pak meel of één servetring het pand uit en besluit zijn pizzaoven, keukenmachine of anderszins maar gewoon thuis online te bestellen. Gelukkig kan dat ook: kookpunt.nl. Een tamelijk geweldige website zelfs. Enorm uitgebreid, met zo’n beetje het volledig assortiment uit de fysieke winkel. Van sapcentrifuges, foodprocessors en grillpannen via Japanse messsen tot Kitchenaid accessoires, siliconen bakvormen en topkookboeken. Met uitgebreide informatie over het product en reviews van klanten. Dat scheelt je toch weer mooi een medewerker aanschieten. Of een andere klant, in de hoop dat die jouw grillpan of pak poedersuiker toevallig al heeft gebruikt. Die reviews moeten nog een beetje gaan lopen, overigens. Twee dagen later was hij binnen, verzendkostenvrij (want boven de 20 euro) en met een gratis recept van het een of ander in de doos. Meneer’s mandoline, met authentiekerige Japanse tekentjes, een vlijmscherp mes en drie opzetstukjes om in toenemende dikte te raspen. Had ik al gemeld dat het mes vlijmscherp was? De komkommer, wortel en knolraap flinterdunde als een malle. Fijn opgemaakte borden leverde het op, evenals intense smaakervaringen. (Maar, alas, zelfs flinterdun blijkt knolraap niet te vreten). Mooi apparaat, en wat betreft meneer preciezer dan een dunschiller en sneller inzetbaar en dunner snijdend dan een keukenmachine. En met enige trots kan hij vertellen dat hij na twee weken gebruik nog al zijn vingertoppen heeft. Eat that, Rick Stein.
0 reacties op “Mandoline en de vliesdunne flintertjes”
Geef een reactie
Misschien vind je dit ook leuk
Chips van de Week – Boundless chipotle & Lime
Deze week in ‘Chips van de Week’: Meneer Wateetons proeft Boundless chipotle & lime chips. Geactiveerde chips die goed voor je guthealth zijn? Wut? En zijn ze ook lekker?
De bekendste Hongaarse droge worsten
Worstmaker Meneer Wateetons beschrijft én proeft de beroemdste Hongaarse droge worst soorten. Van Gyulai, tot Csabai tot Téliszalámi kolbász.
agenda
DROOM JIJ ER OOK VAN OM MIDDEN IN DE ZWEEDSE NATUUR EEN EDELHERT UIT TE BENEN?
Schrijf je nu in.
Wateetons wilde weekend
Na drie weken nog geen schade.. wauw. Ik heb exact dezelfde mandoline en had 24 uur na aankoop al 3 maal in mijn vingers gesneden. Maar scherpe messen geven geen littekens.
Krijgt Meneer ook uien goed gesneden? Dat is mij nog niet gelukt (1 halfslachtige poging gewaagd).
Ja dat kan uien over de Benriner: je moet het kontje (waar de wortels zitten) er aan laten zitten en dan vanaf het topje de ui over de schaaf halen. Keurige plakjes krijg je dan en je ui blijft door dat wortelstukje in elkaar zitten. Bovendien hou je dan een eindje over om vast te houden. Blijven je vingers ook intact.
Wat is dat nu? Ik had verwacht dat meneer toch over genoeg ‘Knife skills’ zou beschikken om dat met de hand te doen. Met een goed mes moet dat geen probleem zijn.
Meneer is dapper. Hij koopt een mandoline èn geeft min of meer en plein public toe dat zijn wiegje in Rotterdam heeft gestaan. Dapper dus.
Ik kan uit ervaring vertellen dat je èn met een mandoline èn met een scherp keukenmes prima een plakje van je vinger af kunt snijden.
Met een mandoline (superhandig maar behoorlijk eng) gaat dat wel wat makkelijker.
En als je op de goede manier snijdt, zou het met een mes op een snijblok niet moeten gebeuren, maar wanneer ik de vingertopjes iets naar binnen zet en het mes langs m’n onderste knokkels laat glijden, heb ik toch niet dezelfde controle – dus ik snij meestal toch maar met “uitgestoken” vingers. En dat gaat soms mis.
En hoewel een scherp mes (mijn messen zijn scherp) inderdaad niet heel snel voor littekens zal zorgen, gaat dat toch niet helemaal op wanneer je gewoon een plakje kwijt bent…
Het herstelt zich trouwens prima hoor, dat wel. En die nagel groeit ook gewoon weer aan en houd dezelfde vorm 🙂
Meneer is alleen maar in mijn achting gestegen – hij is OOK een Rotterdammer. 🙂
Daar heb je ook weer gelijk in. Ondanks dat overduidelijke nadeel tòch een Meneer worden? Je moet het maar kunnen! 😉
Meneer heeft in zijn pre-meneer tijd (maar wel postrotterdammertijd gelukkig) nog wel eens met zijn topje in de hand bij de eerste hulp gezeten. Beetje stoer doen met messen enzo, precies zoals Job beschrijft.Vastgelijmd en gewoon weer aan elkaar gegroeid, ongelofelijk.
Mandoline en rasp, ze zijn pas ingewijd als ze bloed hebben geproefd ….