Poppenjam zonder pitten

Meneer was een dagje op pad met @casaforesta. Zijn nieuwe landgoed bekijken, op de trekker rijden en wildplukken. Een zaterdag well spent. De wildgeplukte waar betrof Gele Kornoelje. Edwin wist een goede maar geheime plukplek. “Zeker duizend kilo” hing er aan de bomen vertelde hij stoer op weg er naartoe. Maar hij bleek niet overdreven te hebben. Eindeloze rijen struiken stonden er, in de berm van een onooglijk bedrijventerrein in het oosten des lands. Ze plukten geen duizend kilo, maar het had gekund. Wel flagrant ongeel trouwens die kornoeljes. Rode vruchtjes zijn het, tegen het bordeaux aan als ze goed rijp op de grond liggen. Ovaal, en ongeveer een centimeter groot. Niet te verwarren met de rode kornoeljestruik, die dan weer diep paarse, en oneetbare, vruchten geeft. Raar. Als je de struik en vruchten eenmaal op je netvlies hebt staan kom je er al snel meer tegen, zoals meneer deed in de bossage rondom het schoolplein van dochter Wateetons. En niemand die ze plukt. Misschien dat dat komt omdat ze uit het handje niet zo lekker zijn. Te zuur, een enkeling noemt ze zelfs wrang. Maar met een schep suiker is alles lekker. Dus meneer ging aan de slag. Bij de kringloopwinkel had hij een poppenpasseerzeef op de kop getikt. Die paste net op het poppenaanrecht van het poppenkeukentje van zijn buitenhuis. Helaas hebben gele kornoeljevruchten geen poppenzaadjes. Die zijn gigantisch, wat ook niet zal helpen bij de popularisering van deze vrucht. Dat werd dus hard werken voor de poppenpasseerzeef. En voor meneer, die na afloop met een poppensopje de poppenklieders van de muren kon poetsen. Maar het resultaat, na toevoegen van wat geleisuiker en een uitgeperste sinaasappel, mocht er wezen. Lekkere, friszure en niet al te zoete jam. Jam voor grote mensen. Maar niet zo veel. Dat krijg je met al die pitten. Een poppenhoeveelheid, zeg maar.

Vind gele kornoeljes bij jou in de buurt met de wildplukwijzer. Of liever, zet ze erop want vooralsnog zijn er slechts 9 gemeld.