Tuintje 2014

Ah, de lente. Het zonnetje schijnt zwak door de ruiten zodat meneer het scherm van zijn Playstation 4 niet meer kan lezen. Dan maar naar buiten. Naar zijn tuintje bijvoorbeeld. Poging no 3. De opbrengst vorig jaar bedroeg het equivalent van een daalder op de markt. Een halve krop sla, een stuk of drie courgettes en een handje doperwten. De lekkerste doperwten die meneer ooit at, maar of dat nou een half jaar onkruid wieden waard was. Toch probeert meneer het dit jaar opnieuw. Want van het wieden wordt hij rustig. En een zelfgemaakte courgette smaakt weliswaar precies hetzelfde als een van de Lidl, maar hij is wél zelfgemaakt. Kortom, aan de slag. Geen sla dit jaar, het trekt slakken aan, meneer eet eigenlijk nooit sla, het kost tientallen liters water om het slak- en zandvrij te maken en mevrouw vindt meneers sla maar vies. 2014 wordt het jaar van de boon. Tuinbonen, sperziebonen, doperwten, Chinese bonen en peultjes. Dat soort werk.

Het tuintje lag er slecht bij. Dat mag, na een winter verwaarlozing maar meneer werd toch een beetje moe bij het aanblik. Zijn tuintje is te groot. Volgend jaar vraagt hij, dit keer echt, een kleiner stuk. Bij de bouwmarkt kocht hij, de neiging om zijn héle tuin te plaveien met moeite onderdrukkend, 20 tegels. Aan de rand van zijn 0,004 hectare grote landgoed ontdekte meneer nog een restje gebroken exemplaren als barrière tegen konijnen. Het feit dat er meneer welgeteld één worteltje terugvond van zijn ongeoogste 2013 aanplant gaf weinig hoop voor de effectiviteit ervan. Met die tegels compartimeerde hij zijn tuintje. Toen begon het grote schoffelen en puinruimen. Compartimentje voor compartimentje. Overzicht en structuur, een gebroken hark en één blaar op zijn duim. Er daalde een weldadige rust over meneer.