'Maar wat was het'-week: sleepruimen wodka

Meneer maakt meer dan waarover hij blogt. Bijvoorbeeld omdat er een boek geschreven moet worden. Of omdat bij het verhuizen van een potje naar de kas, het ook naar zijn achterhoofd verdwijnt. Tijd voor een inhaalslag. In de vorm van een ‘maar wat was het’-week. Bijna barstende brouwsels, onleesbare labels, en hopelijk minstens één briljante vondst per nacht toiletbezoek. Lijkt me een eerlijke ruil.
We beginnen het kastkruipen met een sleepruimen wodka uit 7/11. Dat roept direct vragen op. Juli 2011? Dan zijn de sleepruimen nog niet rijp. Als meneer 7 november bedoelde, zonder jaaraanduiding, was hij van plan de drank aanzienlijk sneller soldaat te maken dan hij nu doet. Binnen een jaar in ieder geval. Meneer gokt dat het potje inmiddels al minstens vier jaar in de kast staat, of misschien wel langer. Binnenin trof meneer een amorfe paarse smurrie. Fruitig ruikend, met een hint van amandel en vanille. Helemaal niet verkeerd. Na uitpersen bleef er ongeveer 250 ml redelijk heldere wodka over. Hij proefde. Een 200 liter eikenhouten vat sloeg hem tegen de grond. De tannines. Oh, de tannines. Maar verder niet onsmakelijk, als je de lippen droog als tabak, en tanden als schuurpapier buiten beschouwing laat. Sleepruimen staan bekend om hun wrange smaak. Daarom pluk je ze pas na de eerste vorst, of help je de natuur een handje met de vriezer. Dat weet, wist en deed meneer.  Vermoed hij. Waarom deze drank dan toch zo kaakklievend wrang is? Het zal de forse hoeveelheid pruimen op 250 ml wodka zijn geweest.
Nu even zijn tanden poetsen en een vochtig doekje voor de lippen. We’re off to a good start!