Bugburgers

(Dit artikel verscheen eerder in het leukste culinaire blad links boven van Nederland)

Hoe vaak heb je het niet gehoord. Insecten zijn het voedsel van de toekomst. Rijk aan eiwitten en mineralen, zeker vier keer efficiënter in het omzetten van voedsel naar proteïne dan een koe en over daglicht of buitenruimte hoor je ze niet. Maar ja, het zijn insecten en insecten zijn eng en zo blijf die toekomst steeds achter de horizon. Sinds kort zijn er echter bij een grote supermarktketen insectenburgers te koop. Ik zeg stoer, ik zeg lef. Maar zeg ik ook lekker? Het assortiment bestaat uit een schnitzel, groenteburger en nuggets (niet eens ‘bugnuggets’!). Ze liggen verscholen tussen de vegetarische vleesvervangers. Alle drie komen ze uit de Insectalijn van het Belgische Damhert. De burgerbevolkende insecten zijn buffalowormen, de larven van de buffalokever. De schnitzel en nuggets hebben een standaard vettig en tamelijk dik paneerlaagje. De doorsnede ziet er een beetje uit als brood met een losse, wat korrelige structuur. Ze smaken allemaal zoetig met een hint van kaneel. Er is werkelijk niets ‘engs’ aan. Uitgesproken lekker is evenmin het woord. Laten we het een nondescripte groenteburgerachtige smaakervaring noemen. Niet voor niks, want een blik op de ingrediëntenlijst leert dat de producten een teleurstellende hoeveelheid worm bevatten. Slechts 14%. Misschien verklaart dat waarom ze geen bugnuggets heten, ze bevatten nauwelijks bug. Dat kunnen wij beter. Buffalowormen of meelwormen (ik geloof niet dat ik ze, als ik ze in het wild tegen kom, zou kunnen onderscheiden) worden gekweekt als voedsel voor bijvoorbeeld reptielen. Je lokale dierenwinkel heeft ze dus gewoon liggen. Ik mompelde iets over ‘oppasvaraan’ terwijl ik voor 20 euro een kilo afrekende. Het kassameisje vroeg niet door. Voor een burger moeten de wormen dood. Het is niet anders. In de hoop dat het wat uitmaakte legde ze even in de vriezer, totdat ze wat trager bewogen. Vervolgens: in de blender. Die reduceerde ze binnen een halve seconde tot een blubberige bugshake. Die rest van de dag stond in het teken van vriezen, blenden en bakken en experimenteren met hulpstoffen als paneermeel, tarwegluten, ei, olie en bloem. En mevrouw Wateetons uit de keuken weren. Het resultaat: naast een per ongeluk ontdekte superluchtige bugmuffin, een heel aardige wormenburger. Neem 50 gram meelworm, een half ei, 8 gram olie, 25 gram bloem, peper en zout en optionele smaakmakers. Gooi alles bij elkaar in de blender, zeg sorry en druk een paar seconden op de knop. Verhit olie in een koekenpan. De bugsmurrie blijft vrij vochtig dus gebruik een serveerring als burgervorm. Een conservenblik waar je zowel de onderkant als bovenkant vanaf hebt gehaald kan ook. Giet de smurrie in de ring en bak tot de burger aan de bovenkant droog wordt. Tik voorzichtig uit de ring en bak ook de andere kant. Het resultaat is sappig, mild van smaak en met een opvallend volkoren mondgevoel (niet te lang over nadenken hoe dat komt). Vooruit, aan een 28 dagen gerijpte ribeye kan het nog niet helemaal tippen, maar met 45% worm is het de naam bugburger in ieder geval waardig.  The future is now.