Huid tot Staart

Kop tot Staart betekent dat je zo min mogelijk van het dier weggooit. Zo proberen we tijdens de workshops iets smakelijks te bereiden van de varkenshuid en -kop en de deelnemers moeten zelfs aan het gebraden varkenshart en bloedworst. Wat prima te eten is. Lékker zelfs, zo blijkt. Meneer kon het dus niet verdragen dat die prachtige dik behaarde huid van het wilde zwijn uit de Kop tot Staart Wild in een vuilniszak verdween. Achter in de auto dan maar. Niet dat hij echt wist wat hij er mee aan moest, maar proberen kan in ieder geval. Schoonmaken was de eerste stap. Onze meesterslager had nog best wat vleesrestanten op de huid achtergelaten. Met alle botte messen die zijn buitenhuisje rijk is, en de hem kenmerkende mild stupide gretigheid, ging meneer de vlees- en spekresten te lijf. Netjes werd het niet, maar hij kreeg er nog best wat vanaf. Zónder gaten te maken. Dat u dat even weet. Daarna kon hij niets beters verzinnen dan de huid een beetje bij te punten en met Heel Veel zout te bestrooien. Nu ligt hij te drogen in de schuur, hopelijk. Voor aan de muur in de nieuwe casa Wateetons, of als winterjas voor dochter Wateetons. Loopt Katy Perry er niet ook mee?

Voor de kop wist hij niets te bedenken daar valt niet tegenop te zouten. Dus die lag buiten de vuilstort af te wachten. Het begon te miezeren. Dat vond meneer toch een beetje zielig.