Meneer zegt het niet graag, maar Chinese Lap cheung worst in Shanghai vindt hij heel vies. Mier-, maar dan ook echt mierzoet. Als een vleeslollie. Met enorme hompen vet erin. Ze hangen wel overal op straat. Droogtip: voor de uitgang van de airco. Lekker snel klaar.
Kleefrijst. Ik moet daar echt meer mee gaan doen.
Oversteken doe je door stug elke aanstormende auto te negeren. Alleen dan stoppen ze. Zodra je de minste aarzeling toont rijden ze je van de sokken. They can smell your fear.
Chinezen eten rond de 500 mijloen varkens per jaar. En, het hardnekkig gerucht gaat dat er voor vijf jaar aan voorraad in vrieshuizen hangt. Een varkenshaasje of procureur zie je niet snel, het is veelal gemalen en verwerkt. Er is een correlatie tussen de prijs van varkensvlees en Chinees levensgeluk. Correlatie is geen causatie, maar toch zorgt de overheid ervoor dat de prijs niet te veel schommelt.
Een fooi geven wordt gezien als een belediging.
Wolhandkrabben, erg geliefd hier. Je kunt ze gewoon per post bestellen. Gaan ze levend in een doosje en de volgende dag, of dezelfde dag indien achterop de scooter, staan ze voor de deur.
In de winter is het koud maar droog, een perfecte tijd om vlees of vis te drogen. Overal hangen er buiten hompen vlees en enorme vissen aan de waslijn.
Over scooters gesproken: levensgevaarlijk, want talrijk maar je hoort ze niet aankomen. Alle scooters in Shanghai zijn elektrisch, om het smogprobleem tegen te gaan. Zoals je ook voor een nieuw autonummerbord een vermogen betaalt, tenzij je een electrische auto aanschaft. Dus in plaats van dat je er langzaam aan dood gaat, gaat het snel.
Verdorie nergens yoghurt zonder suiker.
Je eten laten bezorgen kost hier tussen de 50 cent en een euro.
Niemand spreekt je hier aan op straat. Verkopers negeren je volledig. Of misschien alleen mij. Dat kan ook. #imsolonely
‘Wetmarkets’: de ouderwetse markt waar je rmb nog een daalder waard is. Vol verse groente, paddenstoelen, levende vissen, schelpdieren en ongekoeld vlees. Geweldig om rond te lopen. Cash geld willen ze niet. Je betaalt met wechat (“wie-shi”) of alipay. Ze zijn moeilijk te vinden, want meestal ergens op een eerste verdieping. Ze heten zo omdat ze vaak nog nat zijn van het schoonmaken. Waarbij je ‘nat’ letterlijk moet nemen, maar ‘schoonmaken’ niet.
Sojasaus is hier ver te zoeken. Dat is meer iets noordelijks. In Shanghai staat er azijn op tafel en daar dip je je dumplings in. Meneer mist het wel een beetje. De azijn vindt hij maar lafjes.
Ontbijten doe je snelsnel. Niks lekker de krant lezen of een beetje op je telefoon spelen. Zodra je richting de laatste hap gaat staat er iemand naast je (voor ‘persoonlijke ruimte’ bestaat geen Chinees woord geloof ik) en is het de bedoeling dat je weer vertrekt.
Rochelen en spugen. Beide met veel volume graag.
Raak verdwaald. Als iets niet afgesloten is is het openbare ruimte, een ons onbekend concept dat wel eens voor problemen zorgt met Chinezen in Giethoorn. Als het hek niet gesloten is mag je erdoor lopen. Zo ontdek je in Shanghai de mooiste plekjes. Maar niet in Giethoorn.
