Meneer was een weekje in Italië, een uurtje ten zuiden van Rome. Vader-dochter quality time, dus zijn meneerschap stond op een laag pitje.
Desondanks viel hem een aantal zaken op, in willekeurige volgorde:
Minstens dertig verschillende soorten pasta in de supermarkt. Je weet dat het zo is, en toch ben je verbaast.
Een dozijn tomaten in blik-varianten in het schap ernaast. Ook best veel.
Mensen spreken óf totaal geen Engels, of extreem goed.
Elke vierde winkel is een gelateria. Meneer en dochter Wateetons aten elke dag het meest fantastische ijs, en werden slechts een keer teleurgesteld. De laatste avond notabene, hun perfecte streak werd daarmee jammerlijk beëindigd.
Dat ijs wordt niet in bolletjes, maar in plakken met behulp van een soort spatel in je hoorntje gesmeerd.
Porchetta is het lekkerst van de buik.
Italiaanse gewurztraminer is veel droger en minder bloemig dan die uit de Elzas.
De sla, ook die uit de identiek ogende plastic bakken, is aanzienlijk bitterder dan bij ons.
Romaanse pizza is plat en uitgerold. Meneer zou hem zonder voorkennis als mislukt beoordelen.
De espresso.
Hij heeft in een week meer soorten mozzarella gezien dan tot nu toe in zijn leven. Maar degene die hij proefde waren niet eens zo bijzonder.
Dat -vrijwel altijd fantastische- ijs wordt op de grens van gesmolten geserveerd. Doormeten of kleren wassen, vriend.
In en rond zijn dorpje, slechts 30 km onder Rome heeft hij geen één buitenlands nummerbord gezien, noch iemand iets anders horen spreken dan Italiaans. Ook de menukaarten: Italiaans.
Zijn er mensen die echt een primi én een secundi opkunnen?
Meneer liet zich de eerste avond al een bord trippa aanpraten. Viel reuze mee, meer mondgevoel dan smaak. Meer saus dan maag.
Op een menukaart in Rome: carbonara met ei en pancetta.
Geen suiker in de panna.
Een middelgrote supermarkt heeft een verse visafdeling, een slagerij met 10 soorten rauwe ham en evenveel kazen als de beste delicatessenwinkels hier.
